جستجو در تالارهای گفتگو

آسپرین دارویی برای تسکین درد است و برای درمان درد و تب ملایم استفاده می‌شود. پزشکان آسپرین را برای پیشگیری و درمان حمله‌ قلبی، جلوگیری از سکته و درمان آرتروز و التهاب تجویز می‌کنند. این دارو در قالب‌های متفاوتی عرضه می‌شود مانند جویدنی (شبیه به آدامس)، شیاف مقعدی و قرص جویدنی. اما این دارو می‌تواند عوارض جانبی زیادی داشته باشد که در صورت مشاهده باید حتما به پزشک‌تان اطلاع بدهید. در این مقاله با چگونگی مصرف آسپرین، عوارض جانبی احتمالی و طرز کنار گذاشتن آن (با کمترین خطر برای بدن) آشنا خواهید شد. اگر این مشکلات برای‌تان به‌وجود آمد، باید هرچه سریع‌تر به پزشک خود اطلاع بدهید: واکنش‌های آلرژیک مثل کهیر، خارش پوست یا متورم شدن نواحی مختلف بدن مانند صورت، لب‌ها و زبان؛ مشکلات تنفسی؛ مشکلات شنوایی و زنگ‌زدن گوش؛ احساس گیجی؛ حالت کلی بیماری یا نشانه‌های آنفولانزا؛ احساس درد در هنگام بلعیدن غذا؛ قرمزی، تاول، پوست انداختن یا شل شدن پوست از جمله در داخل دهان و بینی؛ نشانه‌های خون‌ریزی مثل مدفوع خونی و سیاه، ادرار به رنگ قرمز یا قهوه‌ای تیره، بالا آوردن خون یا ماده‌ی قهوه‌ای رنگ، لکه‌های قرمز رنگ روی پوست، کبودی غیرمتعارف یا خون‌ریزی چشم، لثه یا بینی؛ مشکل دفع ادرار یا تغییر در رنگ آن؛ خستگی و ضعف غیرمعمول؛ زردی چشم یا پوست. لازم نیست برای این عوارض جانبی به پزشک مراجعه کنید (اما اگر برای مدت طولانی ادامه داشتند یا برای‌تان مشکل‌ساز شدند باید به پزشک اطلاع بدهید): اسهال یا یبوست؛ سردرد؛ تهوع و استفراغ؛ گاز معده و سوزش سر دل. آسپرین ممکن است با داروهای دیگر اثر متقابل داشته باشد. هیچ‌وقت آسپرین را با داروهای زیر مصرف نکنید: سیدوفوویر؛ کتورولاک؛ پروبنسید. آسپرین ممکن است با این داروها هم ناسازگار باشد: الکل؛ آلندرونات؛ بیسموت ساب‌سالیسیلات؛ فلاوکوکسید؛ مکمل‌های گیاهی مثل گاو‌ چشم (بابونه‌ی زرد)، سیر، زنجبیل، گینکو (درختی که در آسیای شرقی می‌روید) و شاه‌بلوط هندی؛ داروهای دیابت یا گلوکوم (آب‌سیاه چشم) مثل استازولامید و متزولامید؛ داروهای نقرس؛ داروهایی که برای جلوگیری یا درمان‌ لخته شدن خون استفاده می‌شوند مثل انوکساپارین، هپارین، تیکلوپیدین و وارفارین؛ انواع دیگر آسپرین و داروهای شبیه آن؛ داروهای ضددرد و التهاب یا اصطلاحا NSAIDها مانند ایبوپروفن و نپروکسن؛ پمترکسد؛ سولفین‌پیرازون؛ واکسن واریسلا (ویروس عامل بیماری آبله‌مرغان). اگر این مشکلات را دارید قبل از مصرف دارو با پزشک‌تان مشورت کنید: کم‌ خونی؛ آسم؛ اختلالات انعقاد خون؛ کودک با بیماری آبله‌مرغان، آنفولانزا یا عفونت‌های ویروسی دیگر؛ دیابت؛ نقرس؛ مصرف زیاد الکل؛ بیماری کلیوی؛ بیماری کبد؛ کمبود ویتامین K؛ لوپوس؛ استفاده از تنباکو؛ زخم معده یا دیگر بیماری‌های معده؛ عکس‌العمل غیرمتعارف یا آلرژیک به آسپرین، رنگ تارترازین (زعفران مصنوعی) یا دیگر داروها، رنگ‌ها یا مواد نگه‌دارنده؛ بارداری یا تلاش برای آن؛ شیردهی. موقع مصرف دارو به این موارد توجه کنید: اگر برای درمان درد از آسپرین استفاده می‌کنید و این درد تا ۱۰ روز ادامه پیدا کرد، بدتر شد یا نوع آن تغییر کرد به پزشک اطلاع بدهید. اگر قرمزی یا ورم هم مشاهده کردید، باید با دکتر مشورت کنید. اگر بیش از ۳ روز تب داشتید هم باید به پزشک‌تان خبر بدهید. فقط برای جلوگیری از حمله‌ی قلبی و لخته شدن خون و با تجویز پزشک از آسپرین استفاده کنید. انواع دیگر آسپرین یا داروهای شبیه آن را با هم مصرف نکنید. ممکن است مصرف زیاد آسپرین خطرناک باشد. به‌یاد داشته باشید که همیشه برچسب‌ها را با دقت بخوانید. آسپرین می‌تواند موجب تحریک معده‌تان شود و در روند انعقاد خون‌ مشکل ایجاد کند. موقع مصرف دارو از کشیدن سیگار خودداری کنید. تا ۳۰ دقیقه بعد از مصرف دارو دراز نکشید چون ممکن است گلوی‌تان را اذیت کند. اگر عملی برای بهبود سلامتی یا موارد دندان‌پزشکی پیش‌ِ رو دارید به پزشک‌تان اطلاع بدهید که از آسپرین استفاده می‌کنید. ممکن است مجبور شوید مصرف آسپرین را قبل از عمل متوقف کنید. این دارو ممکن است برای درمان میگرن هم مورد استفاده قرار بگیرد. اگر داروهای میگرن را برای ۱۰ روز یا بیشتر در یک ماه مصرف کنید ممکن است میگرن‌تان بدتر شود. روزهایی که سردرد داشتید و داروهایی را که مصرف کرده‌اید در جایی یادداشت کنید. اگر حمله‌های میگرنی‌تان بیشتر شد به پزشک‌تان اطلاع بدهید. اگر از برنامه‌ی مصرف دارو عقب افتادید باید چه‌ کار کنید؟ اگر آسپرین را طبق یک برنامه‌ی مشخص مصرف می‌کنید و از آن عقب افتادید هرچه سریع‌تر آن را بخورید. اگر تقریبا زمان قرص بعدی فرارسیده است همان یکی را مصرف کنید. به‌هیچ‌وجه آن را دو برابر یا چند برابر نخورید. منبع : چطور

ایبوپروفن یا بروفن، داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی است که برای تسکین علائم آرتریت (التهاب مفصل)، دیسمنوره (قاعدگی دردناک)، حملات نقرس و آسیب‌ های حین ورزش و نیز به عنوان تب‌ بر و ضد درد به ویژه در دردهای ناشی از التهاب استفاده می‌ شود. گروه دارویی – درمانی: مشتقات اسید پروپیونیک ضد التهاب غیر استروئیدی ضد درد غیر مخدر ضدتب طبقه بندی در بارداری: گروه B اشکال دارویی: قرص روکشدار: 200 میلی گرم و 400 میلی گرم کپسول ژلاتینی: 200 میلی گرم و 400 میلی گرم سوسپانسیون خوراکی: 100 میلی گرم/ 5 میلی لیتر ژل موضعی: 5 درصد موارد مصرف: ایبوپروفن (بروفن، ادویل، ژلوفن 400) در تسکین درد و تب کاربرد دارد. ایبوپروفن در دندان درد، سردرد، درد بعد از عمل، گوش درد، درد قاعدگی یا درد پریود و نقرس استفاده می شود. ایبوپروفن در بیماری های التهابی مانند آرتریت نیز کاربرد دارد. روش و مقدار مصرف: ایبوپروفن در بالغین: 200 تا 800 میلی گرم از دارو از راه خوراکی (قرص یا کپسول ایبوپروفن) 3 تا 4 بار در روز مصرف می شود. برای اثرات ضد درد و ضد تب، نهایتا تا دوز 1200 میلی گرم روزانه مصرف می شود. دستور مصرف ایبوپروفن، هر 8 ساعت یا هر 6 ساعت است. برای پایین آوردن تب نباید از ایبوپروفن بیش از 3 روز استفاده کرد. برای اثرات ضد التهاب نهایتا تا دوز 2.5 گرم در روز استفاده می شود که باید در 3 یا 4 دوز تقسیم شود. برای تسکین دیسمنوره یا درد پریود از ایبوپروفن 400 میلی گرم خوراکی (ژلوفن 400 یا قرص ایبوپروفن 400) هر 6 تا 8 ساعت استفاده می شود. ایبوپروفن در کودکان 6 ماه تا 12 سال: برای کاهش تب در کودکان و نوزادان از سوسپانسیون خوراکی ایبوپروفن (اصطلاحا شربت ایبوپروفن) می توان استفاده کرد. به این ترتیب که 5 میلی گرم/کیلوگرم بر اساس وزن کودک محاسبه می شود و هر 6 تا 8 ساعت مصرف می گردد. در صورتی که تب بیشتر از 39 درجه باشد، مقدار 10 میلی گرم/کیلوگرم از ایبوپروفن محاسبه می شود و هر 6 تا 8 ساعت برای کودک مصرف می گردد. حداکثر دوزاژ روزانه ایبوپروفن برای کودکان 40 میلی گرم/کیلوگرم است. در تسکین درد های خفیف تا متوسط در کودکان از مقدار 10 میلی گرم/کیلوگرم ایبوپروفن هر 6 تا 8 ساعت استفاده می شود. فارماکوکینتیک: 80 درصد ایبوپروفن از طریق گوارشی جذب می شود. نیمه عمر دارو 2 تا 4 ساعت است. ایبوپروفن به طور عمده از راه ادرار دفع می شود. نکات مهم: ایبوپروفن (ادویل، ژلوفن، بروفن) در دردهای قاعدگی یا پریود (دیسمنوره) اثر خوبی دارد و اگر 24 ساعت قبل از شروع خونریزی مصرف شود، می تواند اثر بیشتری داشته باشد. نیم ساعت بعد از مصرف خوراکی ایبوپروفن، اثرات ضد درد آن آغاز می شود. مصرف همزمان استامینوفن و ایبوپروفن در طولانی مدت باعث ایجاد عوارض جانبی شده و خطر بروز عوارض جانبی کلیوی افزایش می یابد. توجه داشته باشید که نام ژنریک دارو ایبوپروفن می باشد و نام های ادویل، ژلوفن 400 و بروفن نام های تجاری معروف دارو است. موارد منع مصرف: در افرادی که حساسیت مفرط به دارو یا حساسیت به سایر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی دارند، منع مصرف دارد. موارد احتیاط: افرادی که سابقه بیماری دستگاه گوارش، کبد و کلیه دارند. افرادی که اختلال عملکرد قلب دارند. افرادی که مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک هستند. افرادی که اختلالات انعقادی دارند. تداخلات دارویی: مصرف همزمان این دارو با داروهای ضد انعقاد خوراکی احتمال خطر خونریزی را بیشتر می کند. مصرف طولانی مدت و همزمان ایبوپروفن با استامینوفن باعث افزایش خطر بروز عوارض جانبی کلیوی می گردد. این دارو اثر داروهای ضد فشار خون را کاهش می دهد. مصرف همزمان ایبوپروفن با انسولین و داروهای پایین آورنده قند خون خوراکی، باعث افزایش اثر آنها (یعنی کاهش قند خون) می شود. مصرف این دارو با داروهای هم خانواده خودش (داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی) باعث افزایش عوارض جانبی گوارشی می شود. این دارو باعث ایجاد اثرات مسمومیت داروهای لیتیوم، متوتروکسات، وراپامیل، نیفیدیپین و پروبنسید می شود. عوارض جانبی: هر دارو به موازات ایجاد اثرات درمانی مورد نظر ،ممکن است سبب بروز عوارض ناخواسته نیز شود. اگر چه کلیه این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود، ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر با پزشک معالج مشورت نمایید. از جمله عوارض جانبی ایبوپروفن می توان به موارد زیر اشاره کرد: CNS: سردرد، خواب آلودگی، سرگیجه، ضعف، مننژیت آسپتیک، ورتیگو GI: تهوع، استفراغ، خونریزی دستگاه گوارش، یبوست، بی اشتهایی، اسهال Derm: خارش، راش، کهیر EENT: وزوز گوش، اختلال بینایی CV: تپش قلب، ادم محیطی، نارسایی احتقانی قلب، افت فشار خون، تاکیکاردی GU: نارسایی کلیه برگشت پذیر، کاهش کلیرانس کراتینین HEMA: افزایش BT Other: برونکواسپاسم توجه: در صورت ایجاد واکنش افزایش حساسیت یا مسمومیت کبدی یا کلیوی، مصرف دارو باید قطع گردد. مصرف در بارداری و شیردهی: از مصرف ایبوپروفن در بارداری خصوصا سه ماهه سوم خودداری شود. ایبوپروفن به مقدار کمی در شیر ترشح می شود. با این حال باید تا حد امکان از مصرف ایبوپروفن در شیردهی خودداری شود. در حین درمان با ایبوپروفن قطع شیردهی لازم است. مسومیت و درمان: مسمومیت حاد معمولا بدنبال مصرف زیاد ایبوپروفن در یک دوز دیده می شود. علائم مسمومیت با ایبوپروفن شامل خواب آلودگی، سرگیجه، کوما، استفراغ و تهوع، آریتمی قلبی و نارسایی کلیوی و ریوی است. درمان شامل اقدامات اولیه، تخلیه معده، اصلاح آب و الکترولیت و تجویز شارکول فعال و دیورز قلیایی است. توجهات پزشکی – پرستاری: پاسخ مناسب درمانی اغلب طی 2 هفته ایجاد می شود. بیمارانی که سابقه نارسایی قلبی دارند، بهتر است از نظر بروز احتباس مایعات یا ادم تحت نظر قرار گیرند. در بیمارانی که به مدت طولانی از این دارو استفاده می نمایند، باید بررسی های دوره ای از نظر هموگلوبین سرم، تست های بررسی عملکرد کلیه و کبد، تست های شنوایی و معاینات چشمی صورت گیرد. بیمار را از نظر بروز ناراحتی گوارشی و علائم و نشانه های خونریزی دستگاه گوارش تحت نظر بگیرید. علائم مسمومیت حاد در کودکان شامل آپنه، سیانوز، سرگیجه است. توجهات بیمار – خانواده: دارو بهتر است با معده خالی (یک ساعت قبل یا دو ساعت بعد از غذا) مصرف شود. در صورت ایجاد ناراحتی گوارشی، می توانید ایبوپروفن را همراه غذا یا شیر استفاده نمائید. در صورتی که بیمار قادر به بلع قرص نباشد، می توان دارو را خرد کرد و به همراه غذا یا مایعات مصرف نمود. پاسخ درمانی مناسب اغلب در طی 2 هفته ایجاد می شود. در بیمارانی که سابقه نارسایی قلبی دارند، ایبوپروفن باید با احتیاط مصرف شود. دارو را همراه یک لیوان پر از آب مصرف نموده و تا 15-30 دقیقه پس از مصرف دارو، دراز نکشید و در وضعیت قائم باقی بمانید. دوز فراموش شده را بلافاصله پس از بخاطر آوردن مصرف نمائید. مگر اینکه تا زمان مصرف دوز بعدی فاصله زیادی وجود نداشته باشد. باید از دو برابر نمودن دوز های دارو پرهیز کرد. مصرف این دارو باعث خواب آلودگی و سرگیجه می گردد. به این دلیل تا مشخص نشدن اثر دارو از رانندگی و سایر اموری که نیازمند هوشیاری است، پرهیز نمایید. در صورت بروز راش، خارش، لرز، تب، درد عضلانی، اختلال بینایی، ادم، سیاه شدن مدفوع و یا عدم بهبود سردرد به پزشک اطلاع دهید. ایبوپروفن را نباید بیشتر از 10 روز جهت تسکین درد و بیشتر از 3 روز جهت کنترل تب بکار برد. در صورت برطرف نشدن مشکلات یا تشدید علائم فوق به پزشک اطلاع دهید. از مصرف همزمان ایبوپروفن با الکل پرهیز شود. شرایط نگهداری دارو: دارو باید در درجه حرارت 15 تا 30 درجه سانتیگراد و در ظروف دربسته و مقاوم به نور نگهداری شود. منبع : رسانه دکتر سلامت